Πηγή: EpirusGate
Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Αντέχουμε άραγε τέτοιο ρεαλισμό που φτάνει στα όρια του κυνισμού; Από τη μια πλευρά η αδύναμη κυβέρνηση με τους σοκαρισμένους και απρόθυμους υπουργούς της που επιχειρεί να επιβάλλει (όχι με τόση επιτυχία και… ταχύτητα) μέτρα και πολιτικές που -όπως λένε-αποκρούει η λογική αλλά επιτάσσει η ανάγκη και από την άλλη ο εσμός των δανειστών και των εταίρων μας που πιέζουν αφόρητα ενίοτε και με άκρως προσβλητικό τρόπο μια κοινωνία και ένα λαό που έχει χάσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ελπίδας, αλληλεγγύης.Οι παραινέσεις, οι υποδείξεις, οι εκβιασμοί είναι καθημερινοί. Αφόρητα πιεστικοί και εξαιρετικά προσβλητικοί. Απειλούν ότι εάν δεν συμμορφωθούμε θα μας αφήσουν στη μοίρα μας. Θα το κάνουν; Εξαρτάται από το κόστος της κάθε επιλογής που βάζουν στην παλάντζα τους. Ζυγαριά χρυσοχόου. που μετράει με ακρίβεια το κόστος, τις παρενέργειες, τις συνέπειες, τις αλυσιδωτές αντιδράσεις…Η απειλή που ενδεχομένως είναι απλά…προειδοποίηση, είναι ότι θα σταματήσουν οι ροές των δανειακών κεφαλαίων που εκτός από την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων καλύπτουν μισθούς, συντάξεις, λειτουργίες του κράτους.Εάν σταματήσει η δανειοδότηση, το κράτος για να ισοσκελίσει τις δαπάνες του και να συνεχίσει έστω και υποτυπωδώς να λειτουργεί (χωρίς βεβαίως να πληρώνει τα παλιά του χρέη), θα πρέπει να περικόψει αυτόματα τουλάχιστον άλλα 20 δις ευρώ το χρόνο.Εξαιρετικά δύσκολο έως ολέθριο εάν ληφθεί υπόψη ότι όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα έχουν εξοικονομήσει ετησίως περί τα 8 δις ευρώ.Η κατάσταση είναι δραματική και το χειρότερο δεν προβάλλει ελπίδα ή έστω ένα σημάδι ελπίδας και αισιοδοξίας στον ορίζοντα…
ΣΧΕΔΙΟ Β
Τελευταία διαρρέεται το «ΣΧΕΔΙΟ Β». Το σενάριο της μείωσης κατά 50 έως 60 % το ελληνικού χρέους, χωρίς η χώρα να βγει από το ευρώ. Και φυσικά τη διαρροή κάνουν οι Γερμανοί. Αυτοί είναι που καθορίζουν την πορεία της Ε.Ε. και εν πολλοίς τη μοίρα της Ελλάδας. Σε αυτή τη φάση γιατί παλαιότερα την βασική ευθύνη φέρουμε οι ίδιοι. Πολίτες και Πολιτικοί.Όμως σε κάθε περίπτωση είναι ανήθικο να εγκαλείται ο λαός και οι πολίτες για λάθη, παραλείψεις και αβελτηρίες, ιδιαίτερα τώρα που δοκιμάζονται τόσο σκληρά. Τώρα που ζουν το τραγικό τέλος του ελληνικού ονείρου. Ενός ονείρου μικροαστικού, στενάχωρου μα και βαθιά ανθρώπινου. Μια δουλειά στο δημόσιο, ένα κεραμίδι, ένα αμάξι και ένα σπίτι στο χωριό…
Το πολύ και το λίγο
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που κάποιοι αυτό το «λίγο, το βρίσκουν πολύ» και θέλουν να αφαιρεθεί. Να το πάρουν πίσω. Δυστυχώς είναι η στιγμή που το ηθικό και το ανήθικο, το δίκιο και το άδικο, το πολύ και το λίγο είναι έννοιες αμφίσημες, χωρίς σαφές πλαίσιο και καθαρό περιεχόμενο.Είναι πικρή αλήθεια ότι στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία, οι πολιτικοί εκμαύλισαν τους πολίτες και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι πολίτες οι οποίοι συχνά-πυκνά απαιτούσαν την ανήθικη συναλλαγή η οποία συνήθως ήταν συμβατή με τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας.Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, αυτής της αντίληψης είναι η σημερινή κατάσταση. Σαν τα πρεζόνια αναζητούμε καθημερινά την επόμενη… δόση.Το σοκ είναι τεράστιο. Άνεργοι, έφεδροι, αγανακτισμένοι, απελπισμένοι, ανήμποροι να διαχειριστούμε το μέλλον μας. Μας ωθούν σε ένα μοντέλο ανάπτυξης τριτοκοσμικού τύπου, όπου η ανταγωνιστικότητα θα στηρίζεται στο φθηνό μεροκάματο και θα υποστηρίζεται από τις στρατιές των ανέργων.
Η εθνική μας μοναξιά
Τα μέτρα που μας επέβαλλαν έχουν και τιμωρησιακό υπόβαθρο. Είναι άξονας του σχεδίου των προληπτικών πολέμων, ώστε κανείς στο μέλλον να μην τολμήσει να ξεφύγει από την προκρούστεια κλίνη των αγορών: τον κανιβαλισμό του νεοφιλελευθερισμού που ξεσκίζει ανθρώπινες σάρκες και καταπίνει ολόκληρους λαούς…Η επιχείρηση έχει στηθεί δεξιοτεχνικά και πλέον Γερμανοί, Σουηδοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί και άλλοι φίλοι μας έχουν πιεσθεί ότι: «οι Έλληνες δουλεύουν λίγο και αμείβονται πολύ».Φρόντισαν να τους εκπαιδεύσουν όχι μόνο με τις δηλώσεις τους οι πολιτικοί ( για παράδειγμα, η Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές, ο σουηδός υπουργός Οικονομικών Άντρες Μπόρι, δήλωσε ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40) αλλά και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης που με τα καρυκευμένα δημοσιεύματά. Έτσι διαμορφώθηκε ένας τραγικός καμβάς παραπληροφόρησης και καταρρακώθηκε η όποια έννοια αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και εν προκειμένω των Ελλήνων που σήμερα για ακόμα μια φορά βρίσκονται ανήμποροι, απελπισμένοι και ντροπιασμένοι στο έδαφος.Τα περισσότερα από όσα μας καταλογίζουν είναι ανακριβή. Για παράδειγμα και σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι Έλληνες:
-εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα,
-το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ,
-το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Σουηδός υπουργός , αλλά τα 61,4.
Με βάση αυτά τα στοιχεία πρόκειται για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης.
Οι παθογένειες
Βέβαια, δεν φταίνε μονίμως οι άλλοι και πάντως δεν συνωμοτεί το σύμπαν για να καταστρέψει «τούτο τον υπέροχο λαό». Με το συμπάθιο, όλοι οι δικτάτορες, οι φασίστες και οι δημαγωγοί (Χίτλερ, Μουσολίνι, Ερντογάν, Καντάφι, Χουσεΐν κλπ) ξεκινούσαν τις ομιλίες τους χαιρετίζοντας το δικό τους «υπέροχο λαό»…Υπάρχουν πραγματικές και μεγάλες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας:
-ο ιδιωτικός τομέας που στηρίζονταν- εν πολλοίς- στα δημόσια έργα και στις κρατικές προμήθειες τώρα που οι κάνουλες του δημοσίου χρήματος στέρεψαν αποδιαρθρώθηκε ,
-ο αγροτικός κλάδος αφού για δεκαετίες επαναπαύτηκε στις κοινοτικές επιδοτήσεις, έχασε τη δυνατότητα, της ανάπτυξης του εκσυγχρονισμού και της προσαρμογής κατέστη πλέον και ελλειμματικός και… παρασιτικός!
-Το Δημόσιο είναι μια αναχρονιστική, γραφειοκρατική και αναποτελεσματική μηχανή που συνήθως αναστέλλει την όποια επενδυτική δραστηριότητα με συνέπεια ο κόσμος να μην εμπιστεύεται τις υπηρεσίες ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες.
Οι αντίπαλοι
Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους –πολίτη έχει και ως δευτερογενή συνέπεια τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή. Οι πολίτες συχνά πυκνά λένε ‘ότι δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους γιατί το κράτος δεν καλύπτει στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις του προς αυτούς. Είναι επίσης, αλήθεια ότι ένα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας αυτιστικής κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει κυρίως ως φορέας διανομής εισοδήματος στους υπαλλήλους της και όχι ως κέντρο για την εξυπηρέτηση του πολίτη. Στο πεδίο των κοινωνικών υπηρεσιών η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Διαφθορά και αδιαφάνεια. Υπέρογκα δάνεια και σκοτεινά συμβόλαια. Για παράδειγμα η κατασκευή ενός δημοσίου έργου στην Ελλάδα κοστίζει τρεις και τέσσερις φορές περισσότερο από το μέσο ευρωπαϊκό όρο… Η κατάσταση είναι δραματική. Όσο και αν για λόγους επικοινωνιακής στρατηγικής παρουσιάζεται μελανότερη, είναι όντως δραματική. Η Ελλάδα είναι στην εντατική και ζει με μηχανική υποστήριξη.Διάβασα κάπου το εξής: «…αλίμονο σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να φροντίσει τους ηλικιωμένους της…».Και δεν καταλαβαίνω γιατί είναι μικρότερη η ξευτίλα όταν μια χώρα δεν είναι σε θέση να διασφαλίσει το μέλλον των παιδιών της, η να περιθάλψει τους ανήμπορους…
Εμείς και οι άλλοι
Αναμφίβολα για την υπέρβαση της κρίσης απαιτούνται θυσίες. Αίμα και δάκρυ. Από όλους. Ο καθένας με τη δική του αναλογική συμμετοχή. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, δεν θα πληρώσουν μόνο οι άλλοι, δεν θα δουλέψουν μόνο οι άλλοι, δεν θα πονέσουν μόνο οι άλλοι.Και κυρίαρχο ρόλο στην εμπέδωση αυτής της αλήθειας έχουν τα κόμματα. Η Κυβέρνηση οφείλει να συνειδητοποιήσει τι θέλει και τι μπορεί να κάνει και οι βουλευτές της τι αντέχουν και τι δεν αντέχουν ώστε να υπάρξει καθαρή και αταλάντευτη κυβερνητική γραμμή. Γιατί όπως πρόσφατα αποδείχθηκε ότι προσπάθησε να αποφύγει το βρήκαμε μπροστά μας με μεγαλύτερη ένταση. Αλλά η μεγάλη αναμέτρηση είναι με τον εαυτό της. Από την έκβαση αυτής της μάχης θα κριθεί η πορεία της χώρας. Ίσως και να είναι καλύτερα να παραιτηθεί γιατί αρκετοί υποστηρίζουν ότι αυτός ο δρόμος δεν βγάζει πουθενά και ότι η χρεοκοπία αποτελεί νομοτέλεια. Λέγεται και γράφεται ότι κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι μισθοί θα συμπιεστούν, μεγάλα τμήματα γης- παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί-θα ιδιωτικοποιηθούν, και κατά το ήμισυ θα παραχωρηθούν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις…
Τσάι και… εμπάθεια
Η αντιπολίτευση βόσκει στα δικά της ουράνια λιβάδια. Στο Συνασπισμό κυριαρχεί η άρνηση, η απόρριψη, το πείσμα. Στείρες αντιλήψεις σε ένα προσωπικό παιχνίδι χωρίς όρια και κανόνες με έντονα τα στοιχεία της εμπάθειας και του μίσους.Στη ΝΔ οι «αδελφοποιτοί» του Αντώνη Σαμαρά, δακρύζουν καθημερινά ξεφλουδίζοντας… κρεμμύδια. Τύποι χωρίς σαφή ιδεολογική αναφορά και πολιτική προέλευση εξωθούν τον φίλο και προϊστάμενό τους σε αιματηρές μάχες οπισθοφυλακής, εναγκαλιζόμενοι κάθε φορά με τους λογής εκπροσώπους συντεχνιακών ομάδων, επαγγελματικών σωματείων, απαρχαιωμένων φορέων…Σε αυτές τις στιγμές της απόγνωσης και της απελπισίας το αίτημα για εκλογές και η συνακόλουθη υποσχεσιολογία της Ν.Δ ακούγεται γλυκά σαν το «Τραγούδι των Σειρήνων». Οι σειρήνες καλούν την κοινωνία προς τα πίσω και τους πολίτες στο παρελθόν.Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η αποτυχία της Κυβέρνησης θα πλήξει και αυτούς. Συνολικά το πολιτικό σύστημα που κλυδωνίζεται και καταρρέει. Κανείς δεν θα μείνει αλώβητος. Ούτε φυσικά και ο «έμπειρος» Αντώνης Σαμαράς που ειρήσθω εν παρόδω είναι από τους μακροβιότερους Έλληνες Βουλευτές. Να θυμίσω ότι βουλευτής εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 1977…
Και που να πάμε…
Μελέτησα πρόσφατα σφυγμομετρήσεις και έρευνες γνώμης σχετικά με το δέον γενέσθαι. Κάποιες καταγραφές λένε ότι τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Και η συντριπτική πλειοψηφία εμφανίζεται να πιστεύει ότι το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα όχι μόνο δεν επιλύει την κρίση αλλά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα στο τέλμα της ύφεσης. Θεωρούν επίσης ότι το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, κατασπαράσσει τώρα την Ελλάδα…Απάντηση σε όλα αυτά δεν υπάρχει. Ούτε καθαρή σίγουρη λύση. Διότι κανείς ακόμη δεν γνωρίζει πόσο βαθιά είναι η κρίση. Όπως έγραψε και ο Τσόμσκι: «Ίσως τα οικονομικά πακέτα ενίσχυσης, μαζί με τη διάσωση των τραπεζών και τις επιμέρους εθνικοποιήσεις, να επιβραδύνουν την πτώση και να αντιστρέψουν σύντομα την πορεία της οικονομίας... Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα με βεβαιότητα…»
Στα χνάρια της ιστορίας
Βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Ούτε καν συνέχειες. Και όπως λέει και ο Χρήστος, το παρελθόν αναθεωρείται, το παρόν αλλάζει και μένει το μέλλον ως το πιο σίγουρο καταφύγιο.Τι και αν ακόμα και από κανέναν δεν ακούγεται καθαρό μήνυμα λύτρωσης, απελευθέρωσης, προοπτικής. Τι και αν δεν προβάλλουν λαϊκοί ηγέτες, παρά μόνο πολιτικές καρικατούρες σε ρόλους προστάτη , κηδεμόνα, πατερούλη. Απλοί άνθρωποι, που τα ονόματά τους δεν μπαίνουν καν σε βιβλία ιστορίας, είναι αυτοί που τραβάνε μπροστά και χαράζουν τους χάρτες πορείας. Είναι αυτοί που κουβαλάνε την ελπίδα επιβίωσης ενός έθνους. Είναι αυτοί που θα εκφράσουν την ασυνέχεια και την ανατροπή. Και κάποιοι που σήμερα χτυπάνε τα ταμπούρλα (κύμβαλα αλαλάζοντα) της κοινωνικής ευαισθησίας, απλώς θα κοιτάζουν απορημένοι το πλήθος να απομακρύνεται…
Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Αντέχουμε άραγε τέτοιο ρεαλισμό που φτάνει στα όρια του κυνισμού; Από τη μια πλευρά η αδύναμη κυβέρνηση με τους σοκαρισμένους και απρόθυμους υπουργούς της που επιχειρεί να επιβάλλει (όχι με τόση επιτυχία και… ταχύτητα) μέτρα και πολιτικές που -όπως λένε-αποκρούει η λογική αλλά επιτάσσει η ανάγκη και από την άλλη ο εσμός των δανειστών και των εταίρων μας που πιέζουν αφόρητα ενίοτε και με άκρως προσβλητικό τρόπο μια κοινωνία και ένα λαό που έχει χάσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ελπίδας, αλληλεγγύης.Οι παραινέσεις, οι υποδείξεις, οι εκβιασμοί είναι καθημερινοί. Αφόρητα πιεστικοί και εξαιρετικά προσβλητικοί. Απειλούν ότι εάν δεν συμμορφωθούμε θα μας αφήσουν στη μοίρα μας. Θα το κάνουν; Εξαρτάται από το κόστος της κάθε επιλογής που βάζουν στην παλάντζα τους. Ζυγαριά χρυσοχόου. που μετράει με ακρίβεια το κόστος, τις παρενέργειες, τις συνέπειες, τις αλυσιδωτές αντιδράσεις…Η απειλή που ενδεχομένως είναι απλά…προειδοποίηση, είναι ότι θα σταματήσουν οι ροές των δανειακών κεφαλαίων που εκτός από την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων καλύπτουν μισθούς, συντάξεις, λειτουργίες του κράτους.Εάν σταματήσει η δανειοδότηση, το κράτος για να ισοσκελίσει τις δαπάνες του και να συνεχίσει έστω και υποτυπωδώς να λειτουργεί (χωρίς βεβαίως να πληρώνει τα παλιά του χρέη), θα πρέπει να περικόψει αυτόματα τουλάχιστον άλλα 20 δις ευρώ το χρόνο.Εξαιρετικά δύσκολο έως ολέθριο εάν ληφθεί υπόψη ότι όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα έχουν εξοικονομήσει ετησίως περί τα 8 δις ευρώ.Η κατάσταση είναι δραματική και το χειρότερο δεν προβάλλει ελπίδα ή έστω ένα σημάδι ελπίδας και αισιοδοξίας στον ορίζοντα…ΣΧΕΔΙΟ Β
Τελευταία διαρρέεται το «ΣΧΕΔΙΟ Β». Το σενάριο της μείωσης κατά 50 έως 60 % το ελληνικού χρέους, χωρίς η χώρα να βγει από το ευρώ. Και φυσικά τη διαρροή κάνουν οι Γερμανοί. Αυτοί είναι που καθορίζουν την πορεία της Ε.Ε. και εν πολλοίς τη μοίρα της Ελλάδας. Σε αυτή τη φάση γιατί παλαιότερα την βασική ευθύνη φέρουμε οι ίδιοι. Πολίτες και Πολιτικοί.Όμως σε κάθε περίπτωση είναι ανήθικο να εγκαλείται ο λαός και οι πολίτες για λάθη, παραλείψεις και αβελτηρίες, ιδιαίτερα τώρα που δοκιμάζονται τόσο σκληρά. Τώρα που ζουν το τραγικό τέλος του ελληνικού ονείρου. Ενός ονείρου μικροαστικού, στενάχωρου μα και βαθιά ανθρώπινου. Μια δουλειά στο δημόσιο, ένα κεραμίδι, ένα αμάξι και ένα σπίτι στο χωριό…
Το πολύ και το λίγο
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που κάποιοι αυτό το «λίγο, το βρίσκουν πολύ» και θέλουν να αφαιρεθεί. Να το πάρουν πίσω. Δυστυχώς είναι η στιγμή που το ηθικό και το ανήθικο, το δίκιο και το άδικο, το πολύ και το λίγο είναι έννοιες αμφίσημες, χωρίς σαφές πλαίσιο και καθαρό περιεχόμενο.Είναι πικρή αλήθεια ότι στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία, οι πολιτικοί εκμαύλισαν τους πολίτες και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι πολίτες οι οποίοι συχνά-πυκνά απαιτούσαν την ανήθικη συναλλαγή η οποία συνήθως ήταν συμβατή με τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας.Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, αυτής της αντίληψης είναι η σημερινή κατάσταση. Σαν τα πρεζόνια αναζητούμε καθημερινά την επόμενη… δόση.Το σοκ είναι τεράστιο. Άνεργοι, έφεδροι, αγανακτισμένοι, απελπισμένοι, ανήμποροι να διαχειριστούμε το μέλλον μας. Μας ωθούν σε ένα μοντέλο ανάπτυξης τριτοκοσμικού τύπου, όπου η ανταγωνιστικότητα θα στηρίζεται στο φθηνό μεροκάματο και θα υποστηρίζεται από τις στρατιές των ανέργων.
Η εθνική μας μοναξιά
Τα μέτρα που μας επέβαλλαν έχουν και τιμωρησιακό υπόβαθρο. Είναι άξονας του σχεδίου των προληπτικών πολέμων, ώστε κανείς στο μέλλον να μην τολμήσει να ξεφύγει από την προκρούστεια κλίνη των αγορών: τον κανιβαλισμό του νεοφιλελευθερισμού που ξεσκίζει ανθρώπινες σάρκες και καταπίνει ολόκληρους λαούς…Η επιχείρηση έχει στηθεί δεξιοτεχνικά και πλέον Γερμανοί, Σουηδοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί και άλλοι φίλοι μας έχουν πιεσθεί ότι: «οι Έλληνες δουλεύουν λίγο και αμείβονται πολύ».Φρόντισαν να τους εκπαιδεύσουν όχι μόνο με τις δηλώσεις τους οι πολιτικοί ( για παράδειγμα, η Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές, ο σουηδός υπουργός Οικονομικών Άντρες Μπόρι, δήλωσε ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40) αλλά και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης που με τα καρυκευμένα δημοσιεύματά. Έτσι διαμορφώθηκε ένας τραγικός καμβάς παραπληροφόρησης και καταρρακώθηκε η όποια έννοια αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και εν προκειμένω των Ελλήνων που σήμερα για ακόμα μια φορά βρίσκονται ανήμποροι, απελπισμένοι και ντροπιασμένοι στο έδαφος.Τα περισσότερα από όσα μας καταλογίζουν είναι ανακριβή. Για παράδειγμα και σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι Έλληνες:
-εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα,
-το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ,
-το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Σουηδός υπουργός , αλλά τα 61,4.
Με βάση αυτά τα στοιχεία πρόκειται για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης.
Οι παθογένειες
Βέβαια, δεν φταίνε μονίμως οι άλλοι και πάντως δεν συνωμοτεί το σύμπαν για να καταστρέψει «τούτο τον υπέροχο λαό». Με το συμπάθιο, όλοι οι δικτάτορες, οι φασίστες και οι δημαγωγοί (Χίτλερ, Μουσολίνι, Ερντογάν, Καντάφι, Χουσεΐν κλπ) ξεκινούσαν τις ομιλίες τους χαιρετίζοντας το δικό τους «υπέροχο λαό»…Υπάρχουν πραγματικές και μεγάλες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας:
-ο ιδιωτικός τομέας που στηρίζονταν- εν πολλοίς- στα δημόσια έργα και στις κρατικές προμήθειες τώρα που οι κάνουλες του δημοσίου χρήματος στέρεψαν αποδιαρθρώθηκε ,
-ο αγροτικός κλάδος αφού για δεκαετίες επαναπαύτηκε στις κοινοτικές επιδοτήσεις, έχασε τη δυνατότητα, της ανάπτυξης του εκσυγχρονισμού και της προσαρμογής κατέστη πλέον και ελλειμματικός και… παρασιτικός!
-Το Δημόσιο είναι μια αναχρονιστική, γραφειοκρατική και αναποτελεσματική μηχανή που συνήθως αναστέλλει την όποια επενδυτική δραστηριότητα με συνέπεια ο κόσμος να μην εμπιστεύεται τις υπηρεσίες ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες.
Οι αντίπαλοι
Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους –πολίτη έχει και ως δευτερογενή συνέπεια τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή. Οι πολίτες συχνά πυκνά λένε ‘ότι δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους γιατί το κράτος δεν καλύπτει στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις του προς αυτούς. Είναι επίσης, αλήθεια ότι ένα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας αυτιστικής κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει κυρίως ως φορέας διανομής εισοδήματος στους υπαλλήλους της και όχι ως κέντρο για την εξυπηρέτηση του πολίτη. Στο πεδίο των κοινωνικών υπηρεσιών η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Διαφθορά και αδιαφάνεια. Υπέρογκα δάνεια και σκοτεινά συμβόλαια. Για παράδειγμα η κατασκευή ενός δημοσίου έργου στην Ελλάδα κοστίζει τρεις και τέσσερις φορές περισσότερο από το μέσο ευρωπαϊκό όρο… Η κατάσταση είναι δραματική. Όσο και αν για λόγους επικοινωνιακής στρατηγικής παρουσιάζεται μελανότερη, είναι όντως δραματική. Η Ελλάδα είναι στην εντατική και ζει με μηχανική υποστήριξη.Διάβασα κάπου το εξής: «…αλίμονο σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να φροντίσει τους ηλικιωμένους της…».Και δεν καταλαβαίνω γιατί είναι μικρότερη η ξευτίλα όταν μια χώρα δεν είναι σε θέση να διασφαλίσει το μέλλον των παιδιών της, η να περιθάλψει τους ανήμπορους…
Εμείς και οι άλλοι
Αναμφίβολα για την υπέρβαση της κρίσης απαιτούνται θυσίες. Αίμα και δάκρυ. Από όλους. Ο καθένας με τη δική του αναλογική συμμετοχή. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, δεν θα πληρώσουν μόνο οι άλλοι, δεν θα δουλέψουν μόνο οι άλλοι, δεν θα πονέσουν μόνο οι άλλοι.Και κυρίαρχο ρόλο στην εμπέδωση αυτής της αλήθειας έχουν τα κόμματα. Η Κυβέρνηση οφείλει να συνειδητοποιήσει τι θέλει και τι μπορεί να κάνει και οι βουλευτές της τι αντέχουν και τι δεν αντέχουν ώστε να υπάρξει καθαρή και αταλάντευτη κυβερνητική γραμμή. Γιατί όπως πρόσφατα αποδείχθηκε ότι προσπάθησε να αποφύγει το βρήκαμε μπροστά μας με μεγαλύτερη ένταση. Αλλά η μεγάλη αναμέτρηση είναι με τον εαυτό της. Από την έκβαση αυτής της μάχης θα κριθεί η πορεία της χώρας. Ίσως και να είναι καλύτερα να παραιτηθεί γιατί αρκετοί υποστηρίζουν ότι αυτός ο δρόμος δεν βγάζει πουθενά και ότι η χρεοκοπία αποτελεί νομοτέλεια. Λέγεται και γράφεται ότι κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι μισθοί θα συμπιεστούν, μεγάλα τμήματα γης- παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί-θα ιδιωτικοποιηθούν, και κατά το ήμισυ θα παραχωρηθούν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις…
Τσάι και… εμπάθεια
Η αντιπολίτευση βόσκει στα δικά της ουράνια λιβάδια. Στο Συνασπισμό κυριαρχεί η άρνηση, η απόρριψη, το πείσμα. Στείρες αντιλήψεις σε ένα προσωπικό παιχνίδι χωρίς όρια και κανόνες με έντονα τα στοιχεία της εμπάθειας και του μίσους.Στη ΝΔ οι «αδελφοποιτοί» του Αντώνη Σαμαρά, δακρύζουν καθημερινά ξεφλουδίζοντας… κρεμμύδια. Τύποι χωρίς σαφή ιδεολογική αναφορά και πολιτική προέλευση εξωθούν τον φίλο και προϊστάμενό τους σε αιματηρές μάχες οπισθοφυλακής, εναγκαλιζόμενοι κάθε φορά με τους λογής εκπροσώπους συντεχνιακών ομάδων, επαγγελματικών σωματείων, απαρχαιωμένων φορέων…Σε αυτές τις στιγμές της απόγνωσης και της απελπισίας το αίτημα για εκλογές και η συνακόλουθη υποσχεσιολογία της Ν.Δ ακούγεται γλυκά σαν το «Τραγούδι των Σειρήνων». Οι σειρήνες καλούν την κοινωνία προς τα πίσω και τους πολίτες στο παρελθόν.Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η αποτυχία της Κυβέρνησης θα πλήξει και αυτούς. Συνολικά το πολιτικό σύστημα που κλυδωνίζεται και καταρρέει. Κανείς δεν θα μείνει αλώβητος. Ούτε φυσικά και ο «έμπειρος» Αντώνης Σαμαράς που ειρήσθω εν παρόδω είναι από τους μακροβιότερους Έλληνες Βουλευτές. Να θυμίσω ότι βουλευτής εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 1977…
Και που να πάμε…
Μελέτησα πρόσφατα σφυγμομετρήσεις και έρευνες γνώμης σχετικά με το δέον γενέσθαι. Κάποιες καταγραφές λένε ότι τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Και η συντριπτική πλειοψηφία εμφανίζεται να πιστεύει ότι το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα όχι μόνο δεν επιλύει την κρίση αλλά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα στο τέλμα της ύφεσης. Θεωρούν επίσης ότι το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, κατασπαράσσει τώρα την Ελλάδα…Απάντηση σε όλα αυτά δεν υπάρχει. Ούτε καθαρή σίγουρη λύση. Διότι κανείς ακόμη δεν γνωρίζει πόσο βαθιά είναι η κρίση. Όπως έγραψε και ο Τσόμσκι: «Ίσως τα οικονομικά πακέτα ενίσχυσης, μαζί με τη διάσωση των τραπεζών και τις επιμέρους εθνικοποιήσεις, να επιβραδύνουν την πτώση και να αντιστρέψουν σύντομα την πορεία της οικονομίας... Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα με βεβαιότητα…»
Στα χνάρια της ιστορίας
Βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Ούτε καν συνέχειες. Και όπως λέει και ο Χρήστος, το παρελθόν αναθεωρείται, το παρόν αλλάζει και μένει το μέλλον ως το πιο σίγουρο καταφύγιο.Τι και αν ακόμα και από κανέναν δεν ακούγεται καθαρό μήνυμα λύτρωσης, απελευθέρωσης, προοπτικής. Τι και αν δεν προβάλλουν λαϊκοί ηγέτες, παρά μόνο πολιτικές καρικατούρες σε ρόλους προστάτη , κηδεμόνα, πατερούλη. Απλοί άνθρωποι, που τα ονόματά τους δεν μπαίνουν καν σε βιβλία ιστορίας, είναι αυτοί που τραβάνε μπροστά και χαράζουν τους χάρτες πορείας. Είναι αυτοί που κουβαλάνε την ελπίδα επιβίωσης ενός έθνους. Είναι αυτοί που θα εκφράσουν την ασυνέχεια και την ανατροπή. Και κάποιοι που σήμερα χτυπάνε τα ταμπούρλα (κύμβαλα αλαλάζοντα) της κοινωνικής ευαισθησίας, απλώς θα κοιτάζουν απορημένοι το πλήθος να απομακρύνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου