Καλλικράτη στον κάμπο ζητά ο Δημήτρης Βλαχοπάνος με επιστολή του

Βάζω το μυαλό μου σε μεγάλη δοκιμασία προσπαθώντας να κατανοήσω πώς είναι δυνατό να ταιριάζει κανείς τα πλέον αταίριαστα και να κάνει αταίριαστα τα πιο ταιριαστά. Ότι έχουμε παραλογίσει τα τελευταία χρόνια εδώ πέρα και χάσαμε και τα ελάχιστα οχυρά της σοβαρότητας και της ευθύνης είναι πασίδηλο. Και δεν έχουν παραλογίσει οι απλοί πολίτες. Τους οποίους φαίνεται πως κανείς δε λογαριάζει και κανείς δε ρωτά. Έχουν παραλογίσει εκείνοι που ασκούν την πολιτική και διαχειρίζονται το μέλλον του τόπου. Αν, ωστόσο, δεν έχουν παραλογίσει και σχεδιάζουν αλήθεια με καθαρό το μυαλό τους, τότε κρύβονται άλλα πράγματα πίσω απ' τα λόγια τους και τα έργα τους, πράγματα που πρέπει πολύ να μας ανησυχήσουν. Να μας τρομάξουν. Γιατί αρχίσαμε ήδη να τρίβουμε τα μάτια μας με αυτά που βλέπουμε να γίνονται γύρω μας.
Παίρνουν, λοιπόν, και προτείνουν – ποιος προτείνει, ποιος παρεμβαίνει, ποιος διαμορφώνει, ποιος επικοινωνεί, κανείς δεν ξέρει – το σχηματισμό τεσσάρων δήμων στην Άρτα. Καλώς. Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς, έχοντας στο νου του πως μπορεί να δημιουργηθεί και ένας δήμος του κάμπου, με σημαντικές προοπτικές ανάπτυξης, λόγω των εύφορων εδαφών του και του Αμβρακικού. Αλλά τα πράγματα δε διαμορφώνονται, δυστυχώς, έτσι. Οι προτάσεις που έχουν υπογείως σταλεί θυμίζουν παρασκήνιο, αδιαφάνεια και περίεργα κέντρα, που παραπέμπουν σε καταδικασμένες εποχές και, ταυτόχρονα, συνιστούν ένα είδος ανωμαλίας, καθώς, αντί να διαμορφώνουν θέσεις και να τις καταθέτουν τα αρμόδια όργανα, εκείνα υποβαθμίζονται και αχρηστεύονται από κάποιους αόρατους κύκλους, προφανώς γιατί έτσι κάνουν αυτοί τη δουλειά τους καλύτερα.
Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και μυαλό δε βάζουμε! Πλείστα κακά κι αθεράπευτες ασθένειες σώρευσε στον τόπο η μυστικοπάθεια και η λαγνεία της καμαρίλας και των κρυφών παρεμβάσεων. Η παθογένεια των ειδημόνων που επικοινωνούν με τα κέντρα και δε βλέπουν πέρα απ' το στενό κύκλο τους, έχει γεμίσει πληγές κι έχει σαπίσει το σώμα και την ψυχή μας τα τελευταία χρόνια. Τα πιο απλά και πιο φανερά πράγματα γίνονται τόσο αστεία και τόσο απίστευτα που βάζεις με το μυαλό σου μήπως μας πότισαν και μας τάισαν κάτι περίεργο και τρελαθήκαμε εντελώς.
Όσες βαθυστόχαστες αναλύσεις και όσα μεγάλα λόγια κι αν χρησιμοποιήσει κανείς, δεν τον τετραγωνίζει τον κύκλο. Και ο πιο αφελής καταλαβαίνει πως τον κοροϊδεύουν ασύστολα υποτιμώντας τη νοημοσύνη του, όταν του λένε πως το Πέτα θα γίνει ένας δήμος με το Κομπότι, το Κομμένο και το Νεοχώρι. Και δεν τους πήρε ο πόνος ούτε για το Πέτα ούτε για την Άρτα ούτε για την ανάπτυξη, την πατρίδα, την πρόοδο και άλλα ηχηρά παρόμοια. Για τον εαυτό τους κόπτονται και γιο το δικό τους βόλεμα τους παίρνει ο πόνος. Όταν τ' άκουσαν στον κάμπο, νόμισαν πως βρίσκονται σε άλλη χώρα. Τι σχέση, λένε, μπορεί να 'χει ο κάτοικος του Παχυκάλαμου με τον κάτοικο της Μαρκινιάδας; Πού και πώς θα συναντηθούν αυτοί οι άνθρωποι για να συζητήσουν; Και για ποια κοινά τοπικά προβλήματα και ποιες κοινές τοπικές ανάγκες να συζητήσουν;
Δεν ξέρω πώς μερικοί άνθρωποι έχουν το εξαιρετικό χάρισμα να κάνουν τα εύκολα δύσκολα και τα δύσκολα εύκολα. Δε θα μας πείραζε, ασφαλώς, να το 'χουν αυτό το χάρισμα. Και να το κάνουν ό,τι θέλουν στην ιδιωτική τους ζωή. Αλλά δεν τους χρωστάει τίποτε ο τόπος – μάλλον του χρωστάνε εκείνοι πολλά – να λειτουργούν ως δημόσια πρόσωπα μ' αυτό το κριτήριο. Άλλωστε κάτι καταλαβαίνουν εντέλει και οι άλλοι. Και ξέρουν πως παράγοντες ιδιοτελείς και κοντόφθαλμοι άνθρωποι των γραφείων κάνουν μέσο τον τόπο και σκοπό το δικό τους συμφέρον.
Το Πέτα με τον Άγιο Δημήτριο είναι πλέον μια ενότητα με την Άρτα. Και δε γίνεται να χωρίσουν με διοικητικές πράξεις και κεντρικές αποφάσεις. Ό,τι φτιάχνει μόνη της η ζωή, είναι ύβρις να προσπαθεί κάποιος να το χαλάσει. Χίλιοι και ένας λόγοι συνηγορούν υπέρ της ένωσης του Πέτα με την Άρτα. Ο τέταρτος δήμος θα πρέπει να είναι δήμος του κάμπου, δήμος πέριξ του Αμβρακικού. Γιατί ο Αμβρακικός ενώνει και δε χωρίζει τους ανθρώπους. Έχουν κοινές παραδόσεις και κοινά βιώματα οι κάτοικοι του κάμπου. Έναν κοινό πολιτισμό και μια κοινή καθημερινότητα. Και μέλλον ανθηρό, αν κέντρο τους γίνει ο άνθρωπος κι αν αποφασίζουν για την τύχη τους οι ίδιοι οι πολίτες.
Έστω και τώρα μπορεί να διαμορφωθεί μια τελική, λογική και βιώσιμη, πρόταση, με κριτήριο το καλό του τόπου. Ο τέταρτος δήμος θα πρέπει να είναι δήμος του κάμπου και του Αμβρακικού. Με το Κομπότι, τον Άραχθο και τον Αμβρακικό. Με πληθυσμό 15.000 κατοίκους και με χαρακτηριστικά που σύντομα θα τον καταστήσουν δήμο αστικό και ανταγωνίσιμο.
Το Κομμένο θα πρέπει, λόγω της μαρτυρικότητάς του και του προσκυνηματικού του χαρακτήρα, να παραμείνει κοινότητα ή, από σεβασμό προς την τοπική και εθνική ιστορία και προς τη μνήμη των 317 τραγικών θυμάτων του, να χαρακτηριστεί δήμος Κομμένου. Διαφορετικά θα ενταχθεί στον ευρύτερο δήμο που θα σχηματιστεί στον κάμπο και θα του δώσει το δικό του όνομα: δήμος Κομμένου. Γιατί αρκετά την περιφρονήσαμε την ιστορία μας και αποφασίζουμε χωρίς αυτή, δυστυχώς. Και θα 'μαστε γι' αυτό, αν δεν είμαστε ήδη, υπόλογοι απέναντι στις γενιές του μέλλοντος. «Η λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του».

Πηγή: http://www.erevnanews.gr/magazine/paremvaseis/1056-kallikrati-ston-kampo-zita-o-dimitris-vlaxopanos-me-epistoli-tou.html